Op zoek naar een seniorenwoning in Amsterdam
04 juni 2018 - In een zijstraat van de Leidsestraat wonen Ab (82) en Hennie (74). Het echtpaar woont al 52 jaar in een particuliere huurwoning op drie hoog. Aan de keukentafel vertelt Hennie samen met Rob van Zalen, wooncoach ‘plus’ over de woonsituatie van het echtpaar en de afweging om te verhuizen. Ab ligt in bed, hij kan niet goed meer lopen sinds hij vorig jaar een TIA heeft gehad en een paar keer is gevallen. Zijn vrouw zorgt voor hem “ik ben fulltime mantelzorger en we moeten verhuizen, daar zijn Ab en ik nu echt van overtuigd!” Wanneer is het moment gekomen dat jullie beiden besloten om te verhuizen? Waarom wilde u niet? Als u nu naar buiten wilt, waar gaat u dan heen? De beslissing is dus genomen in december? En toen kwam Rob, hoe ging dat toen? Je zegt: “waar ‘we’ wel willen wonen en waar niet” heb jij daar een rol in gespeeld? Heb jij voorstellen gedaan? Hoe ziet jullie zoekprofiel er nu uit? Kijkt u er nu dan naar uit om te verhuizen? Hoe had u het opgelost als Rob niet had geholpen? In uw brief aan Rob schreef u dat u anders wel overspannen was geworden.. Krijgt u hulp aan huis? Straks vinden jullie een woning, hoe gaat dat dan? Hoe gaan jullie de verhuizing organiseren? Wat is het meest lastige voor jullie? Hoe zit het met het aanbod? Jij zit vaker op Woningnet Rob, hoe zie jij dat? Hebben Ab en Hennie een goede kans? Momenteel zijn Hennie en Ab met de hulp van Rob nog steeds op zoek. Rob gaat met zijn vrijwilligerswerk en zijn inzet verder dan een gewone wooncoach. Waar deze een adviesgesprek doen, gaat Rob verder. Hij biedt hulp bij het organiseren van een verhuizing. Hennie vertelt dat zij het vreemd vindt dat de overheid, geen professionals aanstelt, die zijn gescreend en worden betaald. “Hoe gaat het met mensen die niet zo’n actieve vrijwilliger in de buurt hebben? Waarom is dit geen echte baan?” Interview door Rosa Kolkman, adviseur Langer Thuis Wonen bij !WOON Interesse in bezoek van een gratis Wooncoach? Lees hier meer.
“Ab vertelde: ik zie er tegenop om naar buiten te gaan. Op gegeven moment raakte hij zo snel buiten adem dat hij de trappen niet meer op kwam. Hij kreeg ook last van zijn hart. Toen zei hij eindelijk in de zomer dat hij wilde verhuizen. Dit was begin vorig jaar, maar omdat ik het niet zo graag wilde, trok ik er niet echt aan en hij ook niet. Toen hoorde ik over de wooncoach. Het was een drempel om te bellen, maar sinds november hebben we Rob”
“ Ik wilde wel graag, ik wilde wel weer eens een dag naar mijn atelier, maar Ab zag dat niet zitten.
“Ik ga niet meer naar buiten, nu ben ik vooral hier.” Dit komt omdat Henniej mantelzorger is voor haar man. Als ze weg wil, dan moet er iemand komen. Rob vult aan: “We hebben het ATA alarm aangevraagd, dan kun je op een knop drukken voor hulp. Ik adviseer iedereen die alleen woont om zo’n alarm aan te schaffen”. “ Maar dat wilde Ab niet, dan moet iedereen een sleutel hebben van het huis en hij vond dat niet nodig, vertelt Hennie.” Hij vond verhuizen niet nodig hij zei ook altijd: ik val niet. – Maar goed, we gaan verhuizen! Sinds hij de TIA heeft gehad in december is hij zo achteruit gegaan. Het is de vraag of hij nog 100 meter kan lopen straks”.
“Ja, toen dachten we, nu moeten we echt doorzetten.”
“ Ik ben niet goed met de computer en tegenwoordig moet je alles digitaal doen. En ik ben met instanties toch al niet goed. Hoe moet ik dat doen? Ik zat op gegeven moment achter de computer, maar dan vergat ik hoe ik er in moest. Nu ook met dat kijken op dat scherm, bij mij duizelt het.”
Rob vertelt wat ze gedaan hebben: “Een intake gesprek. Besloten een aantal dingen te doen. Een WMO aanvraag gedaan, voor een verhuisindicatie een urgentie op Woningnet. DigiD opnieuw aangevraagd, ook gekeken naar Woningnet, samen het profiel aangepast, waar we wel en niet willen wonen. Over huurtoeslag gesproken.”
Rob: “ Ik ga af op wat de bewoner voor wensen heeft. Ik probeer daar op bij te sturen om het zoekgebied zo groot mogelijk te maken, zodat de kans op een woning zo snel mogelijk voorbij komt. Maar ik besef me heel goed dat je naar bepaalde wijken niet wil verhuizen. Als je lang in het centrum woont, is het lastig om je aan te passen in bijvoorbeeld Zuidoost. Dus er zijn zeker een aantal wijken uitgesloten. Nu zoeken we wel breed. Toen hadden we in een maand al een woning die mooi was, maar daar stonden we op plaats twee. Dat was jammer, anders hadden we in anderhalve maand gescoord”. – “Heel snel” zegt Hennie, dat zou heel bijzonder zijn geweest.”
Rob: “Ik hoor wel eens, waarom zijn er wooncoaches, er zijn toch geen woningen? Dat vind ik onzin. Er zijn wel woningen, je moet specifiek zoeken, geduld hebben. Het is lastig, maar het kan wel. Soms bellen we met de corporaties om te informeren naar woningen op Woningnet. We krijgen geen voorrang, maar we krijgen wel de mogelijkheid om een bezichtiging uit te stellen, zodat Ab ook mee kan. Want een woning huren zonder dat haar echtgenoot het heeft gezien, dat gaan we gewoon niet doen. Dat is lastig, want vaak duurt een bezichtiging maar 20 minuten en zijn er wel 10 mensen. Dan heb je weinig tijd om de woning goed te bekijken. Dat probeer ik dan te regelen met de corporatie.”
Hennie: “Alles net buiten de grachtengordel: Centrum, West, Oost. Maar wellicht ook Noord, vlakbij de pont. Aan de randen van de stadsdelen zitten hele leuke dingen, Stel dat er op IJburg iets is, dan zou ik dat ook willen. Misschien klinkt het stadsdeel niet aantrekkelijk, maar het openbaar vervoer is goed. Verder hoop ik op uitzicht, licht en iets van een balkonnetje, dat vind ik belangrijk. En natuurlijk een beganegrond woning of een woning met lift, zodat ik met Ab makkelijker naar het ziekenhuis kan.”
“Nee. Ik vind het nu leuk hier. En ik heb een atelier waar ik de deuren open kan slaan. Als de huur heel duur wordt in het nieuwe huis, dan moet ik m’n atelier misschien opzeggen. Ik zit er niet om te springen, maar als het een leuke plek is, word ik denk ik wel heel blij.”
“Dan waren we hier gewoon blijven wonen en had Ab pech gehad. Vroeger had je maatschappelijk werk, buurthulp, maar dat is allemaal overvol en druk. Voorheen had je ook advies in het ziekenhuis, hoe je het moet aanpakken als je thuis komt. Nu moet ik alles zelf regelen. Ook de huisarts regelt minder. Je wordt elke keer naar een website verwezen. En dan het keuzemenu, daar word ik zenuwachtig van. Dan ga je dingen uitstellen. Het wordt me te warrig, ik heb mijn dag niet. De laatste tijd niet. Elke keer moet ik op en neer, gebeurt er weer wat. Ik durf hem ook niet lang alleen te laten ..…”
Rob: “Het is duidelijk dat is een heel zorgelijke situatie het is echt urgent om een woning op korte termijn te vinden….”
“Ik denk het wel , want Ab is twee keer gevallen. Ik heb drie kwartier geprobeerd om hem overeind te krijgen. Toen hebben we de ambulance moeten bellen. Op gegeven moment ging alles door elkaar lopen. Daardoor slaap ik niet meer of maar heel kort.”
“Niet echt. Buurtzorg gevraagd, alles afgebeld, overal te druk en te weinig mensen. Was er niet. Ik kon wel altijd bellen naar die mevrouw van wijkzorg. Zij komt een keer per week. Toen ging het allemaal een beetje beter. Ik werd zelf een volleerde verpleegster.”
Rob:“ De overheid ziet wonen en zorg als twee aparte takken. Al die verschillende instanties die ik moet bellen. Als wooncoach krijg je toch vaak te maken met medische situaties, waar je dan mee om moet gaan. Dat is wel een lastig probleem bij deze doelgroep van kwetsbare ouderen.”
“Ik denk stukken beter. Als hij weer kan lopen met een rollator en naar buiten kan, naar het ziekenhuis. Hij kan dan oefeningen doen. Per dag gaan je spieren achteruit, anders kan hij helemaal nooit meer lopen.”
“Rob kent ook mensen bij het Leger des Heils over hoe dingen opgehaald moet worden. Ik rijd geen auto dus hoe alles hier weg moet…” Rob: “We hebben het voor besproken, hoe we het gaan aanpakken. Eerst alle spullen die het belangrijkst zijn. Dan kunnen ze daar gaan wonen. Dit nog een maand doorhuren en dan opruimen en dan verhuizen. Dat is het mooiste scenario. De zoon gaat wel helpen dingen uitzoeken.”
“Al die spullen die over moeten. Hoe het hier naar beneden moet. De woning zal kleiner zijn, dus spullen kunnen niet mee. Ab houdt alles tegen, hij wil nooit iets kwijt. Het fijne is nu: hij wil zelf graag verhuizen dus hij beseft wel dat hij afstand moet gaan nemen van spullen.”
“Ja zeker. Zij hebben 55 jaar woonduur. Ab is boven de 75, heeft een verhuisindicatie en daardoor 2 keer voorrang. Vaak staan zij rond nummer 10. De eerste 10 worden uitgenodigd. Het gaat binnenkort lukken.”
Artikel delen: